środa, 14 października 2015

Krzywa Phillipsa



. Krzywa Phillipsa i jego teorie inflacji.
W latach czterdziestych A.W. Phillips rozpoczął badania nad relacjami zmian w inflacji i bezrobociu na podstawie analizy danych statystycznych z lata 1861 – 1957 dla Wielkiej Brytanii. Stwierdził on, że istnieje stała relacja między tempem wzrostu płac nominalnych a poziomem bezrobocia (zależność odwrotna). Zależność między tempem wzrostu płac i poziomem bezrobocia ma charakter nieliniowy, z uwagi na sztywność płac w dół (spadek bezrobocia powoduje szybszy wzrost płac, natomiast zwiększenie rozmiarów bezrobocia – niewielkie ograniczenie tempa wzrostu płac).


Zauważmy, że przy stopie inflacji = 0, stopa bezrobocia wynosi ok. 5% - jest to poziom naturalnego bezrobocia. Krzywa Phillipsa zakładała zmienność (substytucyjność) inflacji i bezrobocia, więc można by za pomocą narzędzi polityki finansowej przesuwać gospodarkę wzdłuż tej krzywej. Można więc stopę bezrobocia równą 3% zmniejszyć do 2%, jednak kosztem zwiększenia tempa inflacji. Krzywa Phillipsa sugerowała możliwość wybrania takiej kombinacji inflacji i bezrobocia, która będzie najmniej szkodliwa a najbardziej optymalna. Krzywa ta zakłada również, że 3% wzrost wydajności pracy pokrywa 3% wzrost płac bez uruchomienia się inflacji. Dopiero wzrost płac większy niż 3% powoduje wzrost cen (np. wzrost płac o 5% to wzrost cen o 2%, itd.) oraz spadek bezrobocia. Redukcja bezrobocia do ok. 1,3% prowadziłaby do lawinowego wzrostu cen, natomiast zwiększenie bezrobocia powyżej 5% spowodowałoby wzrost płac poniżej 3% i spadek cen. Krzywa ta ilustruje więc wybór między szybkim wzrostem gospodarczym i niskim poziomem bezrobocia w sytuacjach nasilenia się procesów inflacyjnych oraz słabszym tempem wzrostu, dużym bezrobociem i niewielką inflacją (a nawet stabilizacją cen).
Odpowiedzią keynesistów na zarzuty monetarystów oraz na rosnącą stale inflację w latach siedemdziesiątych było przesunięcie krzywej Phillipsa do pozycji A’ wywołane:
a)    postępem technologicznym,
b)    konkurencją zagraniczną,
c)    płacą efektywnościową (jest sztywna względem podaży, wydajność wymaga płace) – to tłumaczy wzrost bezrobocia naturalnego.
Histereza – jest to sytuacja, w której utrzymuje się stale skutek, chociaż pierwotna przyczyna przestała istnieć.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz